Σκηνοθεσία
Ερίκ Τολεντανό, Ολιβιέ Νακάς
Πρωταγωνιστούν
Φρανσουά Κλιζέ, Ομάρ Σι, Οντρέ Φλερό
Υπόθεση
Ένας τετραπληγικός αριστοκράτης προσλαμβάνει ως βοηθό-νοσοκόμο έναν νεαρό Αφρικανό των παριζιάνικων προαστίων, ο οποίος θα του αλλάξει την ζωή με έναν εντελώς απρόσμενο τρόπο.
Κριτική
7,5/10
Μια παράξενη κοινωνική κωμωδία από αυτές που μόνο οι Γάλλοι σκηνοθέτες μπορούν να μας προσφέρουν. Η τρίτη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία όλων των εποχών στο γαλλικό box office μετά τον »Τιτανικό» του Κάμερον και το »Είναι τρελοί αυτοί οι βόρειοι». Αναπάντεχο, αν αναλογιστεί κανείς ότι η ιστορία που αφηγούνται οι δύο σκηνοθέτες δεν διαθέτει κάποια ουσιαστική πρωτοτυπία και δεν διστάζουν να μας σερβίρουν μέσα σε δύο ώρες άπειρα κλισέ με έναν τρόπο που όχι μόνο δεν σε κάνει να πλήττεις κατά την παρακολούθηση της ταινίας αλλά που σε κρατάει σε επαγρύπνηση και σε κάνει συνεχώς να χαμογελάς. Οι »Άθικτοι» κρύβουν μέσα τους γερές δόσεις αισιοδοξίας, όχι όμως με τον χαζοχαρούμενο τρόπο μιας αμερικανικής κομεντί αλλά με έναν τρόπο ρεαλιστικό και γήινο. Πότε γέλιο, πότε δάκρυ, όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί το επόμενο δευτερόλεπτο. Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία και συγκινεί με τον τρόπο που δένονται οι δύο αυτοί άντρες μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι ότι διαθέτουν περισσότερα κοινά απ’ότι στην αρχή νομίζουν ότι έχουν. Είναι και οι δύο στο περιθώριο της κοινωνίας, ο καθένας με τον δικό του πάντα τρόπο, και δεν βρίσκεται κανείς να τους επανεντάξει, να ενδιαφερθεί πραγματικά για την ψυχοσωματική τους υγεία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ο τετραπληγικός αριστοκράτης βρίσκει στο πρόσωπο του νεαρού Αφρικανού αυτό που ποτέ δεν του προσέφερε κανένας άλλο νοσοκόμος : απλότητα και κατανόηση. Οι ανάπηροι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τον οίκτο μας αλλά την κατανόησή μας και την προσπάθειά μας να τους εντάξουμε ομαλά στην κοινωνία. Ο μεσήλικας ανάπηρος της ιστορίας μας αισθάνεται ,για πρώτη φορά μετά το ατυχές συμβάν του, ευτυχισμένος που κάποιος αρτιμελής τον αντιμετωπίζει ως ίσο. Μέχρι τότε οι περισσότεροι τον αντιμετώπιζαν σαν να ήταν μια μηχανή που είχε χαλάσει, σαν έναν κακόμοιρο που απλά έπρεπε να ξεσκατίσουν. Όχι πια. Οι δύο άντρες διασκεδάζουν μαζί, πηγαίνουν στην όπερα, φλερτάρουν δια αλληλογραφίας, καπνίζουν τσιγαριλίκι, επιδίδονται σε »παρά πέντε». Και ο νεαρός Αφρικανός βρίσκει κάτι στο πρόσωπο του ανάπηρου που δεν είχε βρει σε όλη του την ζωή. Έναν εργοδότη με κατανόηση σε αντίθεση με τους κλασικούς καταπιεστικούς διευθυντές μεγαλοεταιρειών που εξουθενώνουν σωματικά και ψυχικά τους εργαζόμενους. Να, λοιπόν, τι μπορεί να γίνει όταν οι περιθωριακοί της κοινωνίας ενώνονται. Γίνονται »Άθικτοι» ή ακόμα καλύτερα »ανέγγιχτοι» (όπως είναι και η επί λέξη μετάφραση του γαλλικού τίτλου). Δεν μπορεί να τους αγγίξει κανείς, δένονται με έναν παράξενο δεσμό που η δήθεν ορθότητα της κοινωνίας δεν μπορεί να διαλύσει. Αυτό ίσως να ήταν που συνετέλεσε σημαντικά στην επιτυχία της ταινίας τόσο στην Γαλλία όσο και έξω από αυτήν. Οι δύο πρωταγωνιστές είναι πραγματικά εξαιρετικοί (χωρίς αυτούς ίσως να μην μιλάγαμε για ταινία-φαινόμενο). Ο έμπειρος Φρανσουά Κλιζέ μας εισάγει πλήρως στον κόσμο ενός τετραπληγικού ανθρώπου και στις ανάγκες του ενώ σε πολλά σημεία μας συγκινεί. Πραγματική αποκάλυψη ο Ομάρ Σι που καλείται να δώσει την κωμική νότα της ταινίας και τα καταφέρνει περίτρανα. Η Γαλλία ίσως να έχει βρει έναν από τους επόμενους άξιους κωμικούς της! Σκηνοθεσία επίπεδη, με λίγα σκηνοθετικά ευρήματα, σενάριο που δεν υπερβαίνει το συνηθισμένο, σπιντάτο μοντάζ και μουσικές επιλογές που σε κάνουν να θέλεις να σηκωθείς από το κάθισμά σου και να αρχίσεις να χορεύεις. Τόσα κλισέ, τόσο συνηθισμένες ιστορίες κι όμως η ταινία καταφέρνει και κρατάει τον θεατή και τα 122 λεπτά της. Τι να πεις, φαίνεται πως οι αυτοί οι Γάλλοι έχουν το άγγιγμα του Μίδα στον τομέα της κωμωδίας.
Π.Λ
mygreekjournal 